Transponder – gadzi mózg cz.2

Kochani!
Mam przyjemność znać Ozyrys od kilku miesięcy i od pewnego czasu zaglądam na jej stronkę.
Lekturę artykułów zaczęłam od marcowego „Rezonansu Schumanna”.
Treść komentarzy do poszczególnych artykułów pokazała, że wokół Mistyki jest pewien niemal stały krąg osób myślących, czujących i postrzegających podobnie jak Ozyrys, ja i moja przyjaciółka.
Byłoby czczym powiedzieć, że wzajemna wymiana myśli, wiedzy i doświadczeń w komentarzach jest bardzo pomocna, wzbogacająca i bardzo wspierająca każdą poszukującą prawdy osobę.
To błogosławieństwo wzajemnej wymiany odczuwam zwłaszcza od drugiej połowy miesiąca kwietnia.
Czas przygotowań do zbliżających się świąt Wielkanocy, a zaraz potem do kanonizacji aż dwóch papieży jako wyjątkowego wydarzenia w dziejach katolicyzmu, skłaniało nie tylko mnie do zastanowienia się nad prawdziwymi konsekwencjami tych wydarzeń dla nas ludzi.
I tak od przemyślenia do przemyślenia paru osobom stało się jasne, że to ostatni dzwonek, aby wszetecznemu złu rzucić przysłowiową rękawicę i rozprawić się z nim ostatecznie.
„Lance do boju, szable w dłoń…”, no i się zaczęło, oj zaczęło…
Nie ma potrzeby relacjonować tego, co wydarzyło się międzyczasie.
O tym napisali obszernie między innymi Ozyrys, Ktoś, Free, siola, minerałek, Maria_st, barbarzyńca, obce instalacje, mały budda, koliberek, Grażyna, anulka i inni.
Pozdrawiam Ich wszystkich bardzo serdecznie.
Dotychczasowe obserwacje, spostrzeżenia i doświadczenia wielu z nich są zbieżne z moimi.

Do tego czasu od paru już lat prowadziłam swoją prywatną wojnę z ciemną stroną i jej poplecznikami.

Kiedy kilkanaście lat temu wstąpiłam na drogę rozwoju duchowego, tak jak inni podążałam za pojawiającymi się wówczas coraz to nowymi trendami, sposobami i technikami tego rozwoju.

Tak jak te sposoby sugerowały, otwierałam swoje czakry, medytowałam, próbowałam technik obudzenia energii kundalinii, uwalniałam wszelkie sprzeczne z miłością emocje, przekonania, programy, wybaczyłam sobie, wszystkim i wszystkiemu wszystko, czyściłam swoją karmę wszelkimi sposobami, zmieniałam matryce i zaczęłam kreować pozytywny wizerunek siebie i swojego życia.
Nie wspomnę o tonach przeczytanych książek, artykułów, blogów internetowych i uczestnictwie w niezliczonych kursach rozwoju osobistego.

Tak to prawda, dzięki temu zmieniła się moja świadomość, zagościł spokój wewnętrzny i poprawiła samoocena.
Bezsprzecznie teraz jestem innym człowiekiem, świadomym istotnych mechanizmów, szczególnie tych, o których mówi psychologia alternatywna czy fizyka kwantowa.
I co najważniejsze, mam poczucie osadzenia w sobie, w swoim ciele fizycznym (przedtem byłam jakby na zewnątrz swego ciała).
Stopniowo wzrastała we mnie zdolność korzystania z intuicji, jasnowidzenia, jasnosłyszenia i jasnoczucia (te zdolności miałam od dziecka, ale były „zamulone”) jako konsekwencje pracy na sobą.
Wydawało mi się, że nareszcie moje życie jest w moich rękach, ale pojawiło się pewne „ale”.
Bowiem zamiast mieć w sobie coraz więcej energii, witalności i radości oraz być coraz bardziej skuteczną w realizacji swoich celów życiowych, ja coraz częściej czułam się wyssana z energii, po niejednej nocy czułam się dosłownie wy… (i tu powinnam wpisać całe ordynarnie brzmiące słowo, bo ono w pełni oddaje to, co miało miejsce).

Coraz częściej zdarzały się ataki na moją energetykę.
Niemal co noc, jak zasypiałam, widziałam w swojej telewizorni (tak humorystycznie nazywam swoje trzecie oko) istoty gadzie i owady i szaraki, które próbowały się do mnie dobrać, a także istoty, które nazywane są archontami/archontami (cienie archontów/archontów widywałam w swoim otoczeniu także za dnia). Zdarzało się nieraz, że czułam niemal ich fizyczną obecność, wydawały dźwięki, aby mnie przestraszyć.

Jeszcze nie tak dawno jeden z archontów/archonów siadł mi na klatkę piersiową, co
przypominało mi sytuację z poprzednich doświadczeń, a pokolenia naszych rodziców,
dziadów i pradziadów mówiły na to „zmora”.

W ciągu ostatnich kilku miesięcy „odwiedziła” mnie dwa lub trzy razy postać, która można było nazwać królową pszczół.

Teraz kojarzę ją sobie z demonem nazywanym przez Ozyrys – ” M „.
Żeby się od nich uwolnić „zionęłam” na te istoty fioletowym ogniem.
Ogień pojawił się w mojej telewizorni spontanicznie kilka lat temu, kiedy odcinałam się i leczyłam od wpływów jednej paniusi z Warszawy, która „pomagała” ludziom w ich rozwoju laniem wosku.
Ogień skuteczny był na krótką metę.
Potem zaczęłam „chować” się w swoim sercu i energią serca/miłości otaczałam siebie, także ciało fizyczne. I to naprawdę pomagało.
Robiłam tak aż do chwili, gdy zauważyłam, że jeden z gadów najzwyczajniej w świecie generowaną przeze mnie energię miłości sobie pobierał i jakby ją jadł. Więc przestałam korzystać z tego sposobu.

Poszukiwałam kolejnych metod uwolnienia się od wszetecznego zła i przy tym odkryłam, że moje ciało fizyczne wydaje się być przeniknięte przez jakiegoś gada.
Dosłownie zobaczyłam, jak wzdłuż kręgosłupa od czakry podstawy i wyżej, aż do czakry korony, przenika mnie gruby tłusty wąż.
Pomyślałam sobie, ok., skoro sobie z nim daję radę, to zabiorę się za niego w swoim czasie.

Przypomniałam też sobie, jak w maju 2010 roku na terenie świątyni Abydos w Egipcie, na obszarze nazywanym ozyrejonem, zobaczyłam jak J. wyciąga z mojej głowy jakiegoś węża, ciągnie go do góry, ten waż staje się nieprawdopodobnie długi, aż w końcu jego część znika w „niebie”.
Ten i jeszcze inne wglądy dały mi też podstawę do przypuszczeń, iż coś jest nie tak z istotami, do których się modlimy, i które uważamy za swoich świętych sprzymierzeńców.

Najpierw podpadł J. (ozyrejon), później JPII, potem niejaka M., aż w końcu padła kolej na niejakiego Krisznę i cały panteon powiększych czy pomniejszych bóstw.
Pominę szczegóły, bo powiązane są z moimi doświadczeniami osobistymi, o których tu w tym miejscu nie chcę wspominać.

I tak doczekałam przedednia toczącej się od około dwóch tygodni energetycznej wojny.
Byłam na nią gotowa.
Potwierdza się trafność powiedzenia: „Ćwiczenie czyni mistrzem”.
Więc nie bałam się widoku potwornych i odpychających stworów, także tych, które dosłownie wyrywałam ze swoich tkanek

Miałam też dość psychicznej siły (tak ją nazywam), aby „walczyć” przez godzinę i dłużej z energetycznymi bestiami/maszkaronami itp., wyrywając je, paląc czy w inny sposób doprowadzając do ich unicestwienia z przestrzeni Matki Ziemi, a potem ze swojej przestrzeni. A wraz z nimi wszelkiej maści instalacje (także spoza ziemi), konstrukcje, symbole, pomniki, „święte” księgi i całe mnóstwo innego badziewia, którego zadaniem było podtrzymanie nas w iluzjach, także tych duchowych.

Piszę o tym „ku pokrzepieniu serc”, aby zwłaszcza osoby, które mają mniej doświadczeń w tej dziedzinie, nie lękały się i pamiętały (tu dzielę się tym, co mi wydaje się ważne):
1/ że zawsze jest ŹRÓDŁO – Stwórca wszystkiego co istnieje, i co jest nieskończone,
który jest wszechmocny, wszechmiłosierny, wszechkreatywny (i całe mnóstwo innych
„wszech-„) i od niego wszystko (także istoty ciemności) pochodzi;
każdy człowiek – istota, która ma duszę, ma cząstkę tego ŹRÓDŁA,

2/ aby podtrzymywać w umyśle stały kontakt ze ŹRÓDŁEM, cokolwiek się robi,
czymkolwiek się zajmujecie w ciągu dnia czy nocy (na początku może to być trudne) i
wzywać co jakiś czas o pomoc i ochronę prawe Istoty Światła, te o których pisze Ozyrys;
ŹRÓDŁO można wyobrażać sobie jako światło słoneczne, czy w inny odpowiadający
sposób (przekonałam się jednak, że wizualizowanie sobie owego
światła, zwłaszcza wzmocnionego kryształowym diamentem jest bardzo pomocne);

3/ aby wprowadziły nawyk codziennego zwracania się do ŹRÓDŁA – Stwórcy wszystkiego
co istnieje, i co jest nieskończone, najlepiej zaraz po przebudzeniu, o:
a/ napełnienie Was jego światłem,
b/ o ochronę,
c/ oczyszczenie duszy, ciała fizycznego i wszystkich ciał subtelnych,
d/ prowadzenie Was zgodnie z Prawem Boskim i Boską Prawdą,
e/ czy o cokolwiek innego, co Wam się nasunie;
w ten sposób wzmacniacie kontakt ze Światłością, ŹRÓDŁEM – Stwórcą wszystkiego
co istnieje, i co jest nieskończone, wprowadzacie nawyk świadomego kontaktu ze Stwórcą,
wzmacniacie ten kontakt, a co przyda się w walce, bo coraz łatwiej będzie Wam przywołać
Stwórcę do pomocy w uwalnianiu się od wszetecznego zła i proces oczyszczania będzie
skuteczniejszy,
4/ cokolwiek zobaczycie i cokolwiek się wydarzy zachować zimną krew, „0” emocji,
a zwłaszcza strachu; wszelkie uczucia, zwłaszcza te negatywne (lęk, strach i tym podobne),
to klucze za sprawą których ciemne istoty mają do nas dostęp;
podczas walk kilkakrotnie ubieraliśmy w różnego rodzaju energetyczne kombinezony, aby
nas chroniły; niejeden z Was przekonał się, że ochrona była krótkotrwała.
To właśnie nasze emocje i jeszcze wiele innych nieuświadomionych czynników, w tym
to co tkwi w pamięci komórkowej naszych ciał fizycznych, otwierają na powrót dostęp do
nas,
5/ jesteśmy potężnymi istotami i jestem przekonana, iż wystarczyłoby aby jedno z nas
odzyskało pełnię niegdyś dostępnej nam mocy, aby nasze „jemiołki” miały bardzoooooo
poważny problem,
6/ serce (nie mylić z czakrą serca) jest naszą istotą; tam jest nasza moc, nasza esencja, tam jest
dana nam od Stwórcy cząstka jego istoty, jego mocy, jego miłości i wszystkiego tego, czym
Stwórca jest; w sercu jest połączenie, przejście, brama do naszej Wyższej Istoty, Naszego
Wyższego Ja, czy jakkolwiek tę część nas nazwać i do Stwórcy. Serce to my.
Więc spróbujcie, jeśli ktoś tego jeszcze nie robił, „przenieść” Waszą świadomość z głowy
do Waszego serca. Nie ma obawy, ciągłość świadomości i wszystkich procesów
myślowych jest w pełni zachowana.

Tu potwierdza się to, o czym mowa na Mistyce.

Tak Kochani, mózg, w tym cały kompleks gadzi z szyszynką na czele, nie są nam potrzebne .

W serce wkładać też wielofasetowy pięknie oszlifowany diament lub inny kryształ, który
waszym zdaniem będzie potęgował siłę waszego serca, w tym siłę „rażenia” płynącej
stamtąd energii.
Tak wyposażone serce i stała koncentracja na nim uruchamia i stale wzmacnia pole wokół Was.
To pole także ochrania Was przed siłami ciemności, a zwrotnie, pomaga Wam czyścić Wasze wnętrze, w tym pamięć komórkową ciała fizycznego z wszelkich przejawów Waszego przedwiecznego poddaństwa siłom ciemności i tym samym przedwiecznego zniewolenia.

Powyższa wyliczanka jest zaledwie próbą hasłowego zebrania w jedną całość przede wszystkim tych aspektów, informacji i wiedzy, które są nam pilnie potrzebne na teraz.

W toczącej się właśnie walce z siłami ciemności, walce, o której wielu z Was wie, że została wszczęta niemal w ostatniej chwili, a jej wynik będzie rzutować na kolejne eony lat.

Zdaję sobie sprawę z uproszczeń, nieporadności i siłą rzeczy z niekompletności tej wyliczanki.
Więc proszę Was nie każcie mi spowiadać się z tego, iż użyłam takich czy innych słów. Każdy z nas intuicyjnie wyczuwa znaczenie tego, o czym piszę, znajdując mu najbardziej odpowiadające słowa. Więc dalej, jak dotychczas dorzucajcie, proszę do „wspólnie odkrywanego obrazu”, tak jak to robicie do tej pory, kolejne puzzle, aby obraz objawił się nam wszystkim w całości.

Pozwoliłam sobie w owym zestawieniu zwrócić uwagę przede wszystkie na to, co może implikować skuteczność naszego działania w toczącej się walce z wszetecznym złem.

A więc wiemy już, że mając w sobie cząstkę Stwórcy, jesteśmy i możemy działać na wzór Jego i podobieństwo Jego.
Jesteśmy potężnymi istotami, bo mając część Jego mocy, tak jak i On jesteśmy w swym potencjale Panami materii i antymaterii, wszystkiego tego, co stworzone i co tkwi w swoim potencjale.
Nasi wrogowie są panami tylko materii, a więc ich zakres działania i zasięg jest bardzo ograniczony.
Jawią się nam jako wszechmocne istoty,a pasożytują na nas „maluczkich” ludziach, bo to nie oni a my maluczcy ludzie jesteśmy zdolni generować energię potrzebną do życia.

Bez naszej energii wypełni się na nich wyrok ich unicestwienia, dany przez Stwórcę już dawno temu.
Więc kto tu komu jest tak naprawdę potrzebny.
Możemy i potrafimy strącić te istoty w otchłań niebytu.
Część z nich już tam się znalazła, lądując w czymś w rodzaju kosmicznej czy wszechświatowej prarzeki lub praźródła, stając się częścią kosmicznej pramaterii i tracąc tym samym swój odrębny byt.
Podtrzymując stale kontakt ze Stwórcą i lokując się w naszych sercach, mamy szansę obudzić w sobie siłę, której potęgi najprawdopodobniej nie jesteśmy jeszcze wstanie sobie wyobrazić (wielu z Was już wie, że kundalinii do ściema).
Serce i praca z sercem wydaje się być jednym z tych tropów, które pozwolą nam walczącym sięgnąć po zapomnianą przez nas moc i wiedzę, i tym samym pokazać naszym okupantom,
już „na wieki wieków”, gdzie jest ich właściwe miejsce.

Na przestrzeni lat stykałam się z wieloma metodami ochrony przed wszelkiego rodzaju energetycznymi atakami. Zawsze jednak intuicyjnie czułam, że te „zewnętrzne” sposoby są niczym w stosunku do przyrodzonej nam zdolności w tym zakresie.

Czułam, że ta siła tkwi w sercu (nie w czakrze serca), tylko trzeba ją obudzić.

Już niejeden adept ścieżki duchowej zauważył, że im bardziej jest „powołane do życia” serce (nie mylić z otwarciem czakry serca), tym silniejsze jest pole ochronne serca (w wielu źródłach nazywane polem torusa).
A więc Kochani wszelka potrzebna nam moc tkwi w nas. W ciągu ostatnich dni mieliśmy możliwość przywdziewania galaktycznych kombinezonów, przygotowanych specjalnie dla nas ludzi uczestniczących w walce.
A ponieważ ich siła ochronna okazała się zbyt słaba, wczoraj dostaliśmy kolejne, ale i one szybko „rozpuściły” się.
Utwierdza mnie tym samym w przekonaniu, że najskuteczniejszą ochronę możemy znaleźć tylko w sobie, a wszelkie „zewnętrzne” narzędzia ochronne, to tylko chwilowe, mniej lub bardziej krótkotrwałe SOS.

Walka jaka toczy się teraz w przestrzeni energetycznej jest naprawdę o bardzo dużą stawkę.
I dla nas i dla istot ciemności oznacza „być albo nie być”.
Więc jest naprawdę bezpardonowa i wszystkie chwyty są dozwolone.
Powtórzę raz jeszcze słowa: „Moc tkwi w nas”.
Dodam do tego jeszcze: „Wiedza tkwi w nas”.

Ale i z tą Mocą i z tą Wiedzą jest tak, że aby z nich czerpać, musimy się najpierw do nich „dokopać”.
Moje i nie tylko moje wieloletnie doświadczenia i obserwacje, zwłaszcza te poczynione w ostatnich dniach, pokazały, że teraz Kochani jesteśmy na etapie odkrywania, poznawania i uwalniania się od całego badziewia, które nam nasze światło, moc i wiedzę, przysypało i schowało głęboko przed nami samymi.

Tocząca się obecnie walka z naszymi ciemnymi „przyjaciółmi” to między innymi owo odkopywanie, poznawanie i uwalnianie się od wszystkiego tego, co do tej pory odgradza nas od naszej prawdy i od wszystkiego tego, co potencjalnie może stawiać nam w przyszłości wszelkie przeszkody w tym zakresie.

Zatem, niestety Kochani

NIE WYSTARCZY POWIEDZIEĆ SOBIE: „MOC I WIEDZA SĄ W NAS”.
Samo powtarzanie sobie tej prawdy nie sprawi, że będziemy mieć realny dostęp do tej prawdy. Siedzenie z założonymi rękami nie posunie nas ani o krok do przodu.
Trzeba działać, zadawać pytania, kojarzyć i wyciągać wnioski z informacji, obserwacji i nasuwających się (czasem nieoczekiwanie) myśli czy refleksji, Waszych i innych osób, które do stale napływają.
Trzeba każdą informację, nasuwającą się myśl czy refleksję, nawet jeśli wydają się być bardzo szalone lub nie wiem jak nieprawdopodobne, badać, drążyć i weryfikować. Podążać za nimi niczym za szczelinkami w betonie, którym nasi oprawcy nas „zalali”.
Dzięki temu ze szczelinek może zrobić się duży otwór, a potem brama, a potem usunięcie resztek betonu, to już przysłowiowa „bułka z masłem”.
Cóż nie darmo się mówi, że kropla drąży skałę. To właśnie to działanie sprawiło i w dalszym ciągu sprawia, że spotykamy się Tu na Mistyce i dzielimy się tym, co każde z nas odkryło i w dalszym ciągu odkrywa.

Wiemy już, że walka trwa i nieprędko się zakończy.
Cierpliwości. Co nas nie powali, to nas wzmocni.
Wytrwałości: „oczy się boją, ręce zrobią”.
Gromadzone przez tysiąclecia wszelkiego rodzaju narzędzia naszego zniewolenia, uzależnienia i upodlenia są „wszczepione” praktycznie w każdą komórkę naszego ciała fizycznego, w nasze podświadomości, w nasze dusze, we wszystkie nasze ciała subtelne;
cząstki naszych dusz są więzione i używane prze okupantów dla ich okrutnych celów;
nie ma dziedziny życia na ziemi, która nie zostałaby spreparowana i przekształcona dla egoistycznych potrzeb naszych pasożytów, a które trzeba oczyścić do przysłowiowego zera i przywrócić i dawny blask; istoty, w tym dusze ludzkie, które są przez nich więzione, przeżywają horror, o jakim nie śniło się nikomu na ziemi, a obecne wydarzenia na ziemi, których jesteśmy niemal naocznymi świadkami, to jeszcze „pikuś”.

Prace Herkulesa w mitologicznej stajni Augiasza to lekka przepierka w porównaniu do tego, co robimy, i co nam jeszcze przyjdzie zrobić, nie tylko w przestrzeni Ziemi i nas samych.

Ponieważ uważam, że odwołanie się do mocy tkwiącej w sercu jest teraz bardzo istotne,
podzielę się z Wami moimi doświadczeniami z dzisiejszej nocy.

Jak wielu z Was, ostatnio uwalniałam gadzi pomiot ze swojej energetycznej przestrzeni,
w tym z mojego ciała fizycznego.
Usunęłam też mózg, w tym cały kompleks gadzi.
W nocy pokusiło mnie, aby zamknąć oczy i zobaczyć, co się dzieje w przestrzeni energetycznej.
I co widzę. Zrzucają na moją głowę jakieś symbole.
Jeden przypominał symbol kwiatu życia, ale nim nie był (wyglądało to na jakąś metalową konstrukcję), a kolejne przypominały mandale zrobione z zielonej trawy, z czymś czerwonym w centralnej części.
Wtedy stało się jasne, że mam robotę. W chwilę po tym, jak te symbole zaczęłam odsyłać do Stwórcy, zobaczyłam za nimi całe zastępy gadziny. Przypomniałam sobie, jak w ciągu dnia miałam podejrzenie wzmożonego ataku sił ciemnych, a co potwierdziła mi Ozyrys.

Pomyślałam sobie, że mamy tę samą robotę apiać od nowa: ponowne oczyszczanie przestrzeni ziemi i na samych.
Jak zwykle prosiłam Stwórcę o pomoc, wizualizował Jego światło i moje połączenie z nim, wzywałam na pomoc prawe Istoty światła, działające z Jego ramienia. Włożyłam diament do swojego serca i do trzeciego oka, aby w zmasowany sposób, razić te istoty światłem, osłabiać je i ogłupiałe odsyłać do Stwórcy, albo wręcz je palić.
W ten sposób przy moim zaangażowaniu i współdziałaniu pomocnych istot wyeliminowane zostały całe ich zastępy.
Różnej postaci gady, owady i szaraki (bo te też pacyfikowałam nieraz) stawały się coraz potworniejsze, tak jakby chciały mnie przestraszyć samym swoim wyglądem.
Próbowały mnie zarzucić obrazami trupów i innych okropności.
Też, aby mnie przestraszyć.
Miałam wrażenie, że do akcji wkroczyła ich wierchuszka, a przynajmniej istoty wyżej postawione w ich hierarchiach (no w końcu szeregowcy poszli w bój na pierwszy ogień, a że polegli, ktoś musiał ich zastąpić, czas na oficerów niższej, a może wyższej rangi).

Przy okazji zauważyłam, że z gadziego kompleksu w obrębie czaszki pozostała jeszcze szyszynka i jakieś płytki przy niej, jakby metalowe.
Przy okazji je z siebie wymiotłam(w ślad za innymi nasuwa mi się refleksja, że umieszczenie „jakiejś” szyszki wśród „dekoracji” Watykanu, i to tak dużych rozmiarów, nie mogło być przypadkowe).
Walczyłam z gadziną tak chyba z godzinę, gdy nagle zbliżyła się do mnie istota przypominającą żywą połać błota.
Byłam już wtedy trochę zmęczona stałą koncentracją na walce.
Zbliżała się do mnie, a ja czułam, że nie mam dość sił, aby temu zapobiec, spacyfikować ją i odesłać ta, gdzie jest jej miejsce.
Byłam świadkiem, jak przywierała do mnie, a jej część nawet zagłębiła się w moje ciało. Próbowała nawet okręcić wokół mnie coś w rodzaju kombinezonu.
Czułam, że gdy jej się to udało, miałabym utrudnione zadanie.
Pamiętałam jednak, że strach i panika w takiej sytuacji to najgorsi doradcy, a myślenie w rodzaju, iż ze mną koniec, byłoby przysłowiową samospełniającą się przepowiednią, tkwiłam w objęciach tego czegoś myśląc, jak wyjść z tej opresji.
Zauważyłam, że ta istota ma tę właściwość, iż niczym oleista mazia o nieustalonym pochodzeniu, grubą warstwą rozlała się po moim ciele, w tym po moim trzecim oku, odcinając mnie od dostępu do światła Stwórcy, a nawet utrudniając wyobrażenie sobie tego światła.
Zauważyłam też, że włożenie diamentu do trzeciego oka prawdopodobnie było złym pomysłem, bo w ten sposób światło stamtąd płynące lokalizowało moją osobę. Skutek tego wszystkiego był taki, że trzecie oko wraz z tkwiącym w nim diamentem były niemal bezużyteczne, a ja główkowałam, co dalej ?

Niezależnie od tego, iż nieustannie przywoływałam na pomoc Stwórcę i istoty działające z jego ramienia, wzbudzałam w swoim sercu tkwiące tam światło i zaczęłam je wysyłać na zewnątrz siebie i coś ruszyło.
Światło mojego serca zaczęło łączyć się ze światłem pomocnych istot, a w dalszej kolejności ze Stwórcą i w walce o uwolnienie siebie od tej istoty nastąpił przełom.
Zaczęłam też główkować, w jaki inny jeszcze sposób mogę się od gadziny uwolnić.
Przyszła mi myśl, aby światło z mego serca wysyłać w stronę gadziny z intencją odwrócenia w jej ciele procesów, za sprawą których ciało gadziny powstało.
Gdy tak zaczęłam robić, to zauważyłam, że w ciele gadziny robią się jakby dziury, jakby cielska gadziny ubywało.
Dzięki temu, że została trochę poszatkowana, udało się nam wszystkim kawałek po kawałku odesłać tam, gdzie trzeba.
Niestety gorzej było z obszarem mojej czaszki.
Cały czas miałam wrażenie, że gad na niej trzyma swoją „łapę” i absolutnie nie mogę dopuścić, aby ten stan trwał zbyt długo.
Nagle spontanicznie światło mego serca otoczyło cało moje ciało fizyczne. Poczułam się w tej kuli bezpiecznie i przekonana, że gady tej kuli przeniknąć nie są w stanie, zasnęłam.
Obudziłam się rano i w moim trzecim oku widzę światło o intensywności większej niż akurat świecące za oknem słońce.
W polu widzenia zero gadziny, czy jakiś podejrzanych typków, symboli i czegokolwiek inszego tym podobnego.
Tak jest cały dzień.

Obserwuję siebie przez cały czas (praca z ciałem, to moja wieloletnia praktyka) i co mogę powiedzieć teraz po tych paru godzinach od doświadczeń nocnych.
Według mnie trzeba wzmacniać światło w sercu i promień jego świecenia stale zwiększać.
Nie potrzeba na to żadnego wysiłku, w tym umysłowego. Wystarczy intencja, i to płynie samo. Tę intencję trzeba intonować raz po raz.

Przyszła mi taka myśl, że połączone siły ludzkich serc są w stanie unicestwić (zdematerializować) wszystkie struktury stworzone przez ciemnych, w tym w świecie astralnym.
Sądzę, że winniśmy niestrudzenie cały czas prosić Stwórcę i prawe istoty działające z jego ramienia o inspirację, o prowadzenie, aby zgodnie z Prawem Boskim i Jego Prawdą robić to, co należy robić.
Niezależnie od pracy nad sobą prosić o inspirację jak praktycznie możemy wpłynąć na wszystkich ludzi, od których zależy los Ziemi, jej poszczególnych regionów i wszystkich ich mieszkańców.
Nie tylko mi leży na sercu sprawa Ukrainy i jej obywateli.
Każdy robi w tym zakresie, co może. Ale tak, jak w przypadku walk na planie energetycznym, tak i w przypadku działania na płaszczyźnie ziemskiej zdobywamy nowe umiejętności i możemy się nimi dzielić.

Zapewne w tym gronie czczą rzeczą będzie powiedzieć, że stale winniśmy być przytomni, czujni i uważni, aby zareagować najszybciej, jak to jest możliwe.

Wiem też, że pomimo „nowych osiągnięć”, w dalszym ciągu gadzina próbuje się do mnie dostać i to jej się udaje.
Tak, niestety, to jest proces i wymaga czasu. Tego czego przez tysiące lat „nauczyła” nas gadzina, przysposabiając nas dla swoich celów, nie wyzbędziemy się w parę dni.
Ale poddać się, to oddać pola walkowerem.
Nie mamy niczego do stracenia, a do zyskania wszystko.

To co napisałam, w pierwotnym zamyśle miało być postem, jednym z komentarzy do artykułu Ozyrys „Transponder -gadzi mózg”.
Kiedy powiedziałam Ozyrys, że zebrało się tego parę stron,zasugerowała, że najprawdopodobniej opublikuje to w Mistyce jako kolejny artykuł.
Kiedy zastanawiałyśmy się nad tym jak mam się podpisać, Ozyrys przyszło do głowy, że może „Gwiazdka na niebie”.

Pomysł mi się spodobał. To o czym my wszyscy piszemy, to takie właśnie gwiazdki na niebie.
Nie wątpię, że będzie ich coraz więcej, i będą coraz potężniejsze.
Bardzo dziękuję za Waszą uwagę i możliwe, że za jakiś czas coś znowu dodam od siebie.
Dotąd dzieliłam się swoimi spostrzeżeniami z Ozyrysem i moją przyjaciółką telefonicznie.
Ale słowa są ulotnie i to właśnie Ozyrys doszedł do wniosku, że może coś napiszę.
A więc do usłyszenia.

Gwiazdka na niebie