WĘDRÓWKA ZIEMI

Chciałabym przypomnieć historie naszej planety .

Opisał ja Muki na podstawie starozytnych przekazów, fresków, pieczęci sumeryjskich, jest to istotna częśc naszego dziedzictwa, zrozumienia sensu życia we Wszechświecie .

”

 

( Koniec drugiej epoki Słońca – Słońca jaguara W kodeksie Chmalpopoca).

 

Przyszedł wreszcie czas końca 65 milionów lat temu według naszej współczesnej geologicznej miary czasu.

Nastąpił straszliwy kataklizm, który niejako zmiótł życie na naszej planecie.

Dinozaury a wraz z nimi wszelki gigantyzm zostaje zniszczony. Jest cała masa niczym nie udowodnionych teorii takiego kataklizmu, takich zniszczeń, i całkowitej zmianie form. Po tym kataklizmie nie istnieją już gigantyczne formy. A w zasadzie w bardzo krótkim czasie po katastrofie wymierają. Przetrwało wszystko, co było małe, lub proporcjonalnie małe. Ale o dziwo i to powinno być zdumiewające, wody podskórne i ogromne połacie podziemnych zbiorników wód nie pokazały się na planetarnej powierzchni. Pomimo zaistnienia kataklizmu pozostały nadal pod płaszczem planety.

Każdy skutek musi mieć swój początek – swoją akcję. Takie zdarzenie również musiało mieć swoją pra przyczynę.

 

Jak tego dokonano?

Wyliczenia zostały dokonane.

Bogowie na obrzeżach swego systemu zgromadzili masę materii, większa od masy Ziemi wraz z Księżycem i dodatkami.

Nibiru – Marduknadlatywał po swej orbicie, planeta Ziemia wraz z Księżycem zbliżała się do swego najdalszego górnego punktu.

 

W tamtej też okolicy o kilkadziesiąt tysięcy kilometrów wcześniej umieszczono jeszcze jedno ciało niebieskie, ale o miękkiej strukturze. To miał być główny silnik napędowy planety użyty jednorazowo. Obiekt ten nie był wielki, posiadał około 8 – 12 km średnicy, ale był kulisty i do tego niezbyt twardą posiadał strukturę.

Czekano na wyprzedzającą układy planetarne koniunkcję, w takim ustawieniu, jakie będzie docelowe.

 

I stało się. Oba układy gwiezdne ustawiły się we właściwych pozycjach względem siebie z wyprzedzeniem. Planeta nasza dokonywała ostatniego oblotu wokół starego słońca. Zbliżała się do górnego punktu zwrotnego, zbliżając się do tego punktu jednocześnie oddalała się od swej gwiazdy na najdalszą możliwą odległość.

 

Z wyprzedzeniem uruchomiono materiał napędowy, z punktów libacyjnych drugiego pasa korony słonecznej starego słońca wyruszyły na spotkanie ze słońcem zebrane planety, tylko po to żeby się zderzyć, z koroną słońca i wywołać eksplozje na koronie słońca.

Drugim istotnym zadaniem zebranego materiału pędzącego ku słońcu było zasłonięcie planety przed polami grawitacyjnymi gwiazdy, masy się zrównały, słońce przechwyciło pędzący na spotkanie materiał. Nasza poruszająca się planeta na krótki czas została zasłonięta, obniżył się poziom grawitacji Słonecznej dla naszej planetarnej struktury.

 

W kierunku coraz wolniej poruszającej się planety, zbliżającej się do punktu krytycznego poleciał ostatni przygotowany element kosmiczny. Gonił planetę prawie po tym samym torze jednak tak usytuowanym, aby dogonił on Ziemie jeszcze tuż przed zakrzywieniem toru lotu, przed punktem zwrotnym. Nastąpiło zderzenie ziemi z tą materią kosmiczną. Nie było to jednak zderzenie czołowe, ale boczne – bilardowe. Planeta nasza prawie nie doznała uszkodzeń, ale została wytrącona ze swej orbity. Zamiast zawrócić poszybowała dalej po linii prostej w przestrzeń kosmosu do punktu, spotkania z Nibiru – Mardukiem.

 

W kodeksie Chmalpopoca opisano to tak:

………. wówczas zdarzyło się, że niebo runęło, że słońce nie podążało swa drogą, Dopiero jest południe a zaraz po nim następuje noc…………..

 

Takie właśnie uderzenie, bilardowe, boczne uderzenie, którego ślad mamy w postaci 200 km średnicy krateru do dziś a zaprzeczyć się temu nie da, jakie otrzymała planeta spowodowało, że ziemia nasza zachwiała się w posadach wypadając z orbity, straciła kierunek pionowy w stosunku do układu odniesienia swej gwiazdy.

Tam gdzie był biegun znalazł się równik.

Potem nastąpiła zmiana, planeta powróciła do pierwotnego położenia.

Ale było już za późno na to by gwiazda mogła pochwycić planetę z powrotem siłami swej grawitacji. Wybuch na koronie gwiazdy spowodował katastrofę materia została wyrzucona poza słońce. Lecz siły grawitacyjne samego słońca uporały się z tym, wybuchło przecież nie słońce, lecz zewnętrzny płaszcz korony gwiazdy przy zderzeniu z materią, jednak nasza planetka powędrowała sobie spokojnie w swoje przeznaczenie.

Przelatujący nieopodal Nibiru Marduk, przechwycił orbitującą i już bezwładną planetę. Zabrał ją ze sobą. Na krótki czas Ziemia słała się satelitą Nibiru-Marduka, na jego zewnętrznych strukturach grawitacyjnych.

Należy zrozumieć, że uderzenie kompaktowe wytrąciło planetę z orbity, zaś ruch pion-poziom to już zasługa Nibiru-Marduka, to chwila czy czas, kiedy planetę przechwytywały pola podwójnego jądra czarnej nie zapłonie tej gwiazdy.

Wtedy to planeta ustawiała się do nowego położenia. Stare słońce zgasło. Nowe jeszcze nie zapłonęło.

 

           Rozpoczął się Eksodus.

 

Dlaczego uderzenie było boczne – bilardowe a nie na wprost?

Bo proste, na wprost uderzenie kompaktowe przeniosłoby siły zderzenia na jądro i wyrwałoby go z jego orbity wewnątrz struktury planety, co spowodowałoby zagładę całej planety.

 

Dużo gorzej było na samej planecie. Rozszalałe żywioły ognia wybuchy wulkaniczne, trzęsienia samej planety, zrobiły swoje, część populacji zginęła. Te wszystkie istoty i zwierzęta, co przetrwały i przeżyły pierwsze uderzenie ginęły. Ginęły, bo wyrwana z punktu odniesienia planeta utraciła grawitację, i to w znacznym stopniu. Zgubiła stabilność. Kilkutonowe i kilkuset tonowe ciała dinozaurów traciły grunt pod nogami. Ich masywne ciała po prostu niczym balony ulatywały w przestrzeń. Przy nagłym, szybkim, lub za bardzo energicznym ruchu ulatywały w górne warstwy atmosfery gdzie ginęły straszną śmiercią. Zapadła straszna noc. Nie było widać nieba, nie było widać gwiazd. Całość zasłoniły dymy, gazy, i pozostałości po wybuchach materii na planecie. Mimo iż było to potworne osłoniło jednak samą planetę i jej powierzchnię przed ucieczką ciepła w przestrzeń kosmosu. I trwało tak aż do końca Eksodusu.

 

Dinozaury i wszelkie inne stworzenia, które przeżyły, pierwszą część kataklizmu umierały jeszcze gorszą śmiercią, umierały z głodu, nie mogły się wyżywić. W wiecznej dla nich nocy nie mogły znaleźć pożywienia. Znaczna część ich pokarmu już nie istniała. Spalona kosmicznym kataklizmem, erupcją wulkaniczną, ogniem.

 

Wówczas siła grawitacyjna planety wmusiła wynosić około 1/2 – 1/6, lub nawet jeszcze mniej istniejącej pierwotnej siły grawitacyjnej. To właśnie wtedy, kiedy nasza planeta wędrowała poprzez pustkę kosmosu do wyznaczonego celu, nabrało sensu powiedzenie, które nam przekazano:

 

( W kodeksie Chmalpopoca ),

 

jak powiadają nasi praojcowie:

……olbrzymi, pozdrawiali się oni pozdrowieniem „Nie spadnij„, bo kto spadł to gubił się w ciemnościach………….

 

to chyba zrozumiałe, i nie trzeba nikomu ani wyjaśniać ani udowadniać, a i wszelkie tłumaczenia są zbędne, gdyż tylko w tym jednym, jedynym przypadku forma takiego przekazu, takiej wypowiedzi ma sens i wyjaśnia wszystko oraz jest jedynie możliwa i prawdziwa.

Nie istnieje żaden inny możliwy przypadek, żadna inna zależność fizyczna poparta wynalezionymi i udowodnionymi przez nas prawami fizyki, żadne inne naukowe czy nie naukowe wyjaśnienia, lub prawa gdzie świadomość dowolnej istoty rozumnej może zawierać formułę „Nie spadnij„, nie może istnieć, chyba, że nasze prawa fizyki są nieprawdziwe. Wtedy te założenia i wyjaśnienia też były by błędne i nie prawdziwe.

 

Ktokolwiek spadł nigdy już nie powrócił na planetę, a spadające ciało gubiło się w ciemnościach atmosfery by dokończyć swój żywot.

Lekkie a może zbyt mocne odbicie lub za wysoki podskok i nie było gruntu pod nogami. Potężne ciała jak satelity unosiły się nad pędzącą planetą, i nie było już powrotu, nie było, od czego się odbić by powrócić na ziemię rodzimej planety. Była tylko śmierć z wyczerpania, głodu, lub uduszenia się.

Nikt, kto choć trochę zna i w sposób nawet podstawowy, rozumie podstawowe prawa fizyki nie może temu zaprzeczyć, podając inne realne rozwiązanie. Innego przypadku, innej możliwości, innego wyjaśnienia, po prostu nie ma.

Ktokolwiek starałby się, zaprzeczać temu, twierdząc, że jest to wymysł prymitywnej rasy i prymitywnego umysłu, że to mitologia, sam zaprzecza istnieniu praw fizycznych i logicznych, które nasze społeczeństwa odkryły, zaakceptowały, sprawdziły, udowodniły i używają do dziś!

 

Na pędzącej planecie pozostawały praktycznie stworzenia i istoty lekkie, o małej masie. Nie podlegały tak drastyczne znacznie zmniejszonemu prawu grawitacyjnemu, żyły i miały ogromną szanse przetrwania. Przede wszystkim nie miały już naturalnych wrogów, nikt na nie, nie polował. Największe szanse przeżycia posiadały wodni przedstawiciele życia planety, tutaj poniesiono najmniejsze szkody, ale i w tym, środowisku wodnym nie było łatwo.

Problem wodny polega na tym, że myśląc o wodzie człowiek myśli kategoriami dzisiejszego poziomu i zasobów wód. Jest to bardzo błędne rozumowanie i nie mające żadnego logicznego uzasadnienia.

W tamtych pra odległych czasach wody i środowisk wodnych było znacznie mniej i musiały być zupełnie inaczej ukształtowane.

Gdyby środowisko wodne było, choć trochę podobne, lub zbliżone do naszego, nigdy nie zaistniałby ani POTOP, ani problem potopu. A jak wiemy z kart historii, że było inaczej. Ogromne zasoby wody znajdowały się pod płaszczem planety i nie były dostępne dla fauny i flory żyjącej na powierzchni planety. We wszystkich niemal przekazach, jakie przetrwały mówiono, że człowiek i zwierzęta zlizywali poranną rosę. Tyle było wody na naszej planecie. Oczywiście istniały i większe skupiska wodne, ale wody ogólnie było mało.

 

Na planecie wraz z upływem czasu stawało się coraz zimniej, zaczynało brakować pożywienia dla wszystkich bez wyjątku. Rośliny wymierały. Wszystko gniło. Wówczas to Ziemia planeta nasza zagnieździła się w nowym układzie słonecznym.

 

                W Popol Vuh – prastarej księdze Indian zapisano:

…………. nie spali, stali i wielka była tęsknota ich serc i trzewi za jutrzenką i świtem. Tam również odczuwali bojaźń, ogarną ich wielki smutek, wielka udręka i zostali przygniecieni bólem,…. Ach przybyliśmy bez radości! Gdybyśmy mogli, choć zobaczyć narodziny słońca! Cóż teraz poczniemy!………………

 

Nie chcę ani przytaczać tu wypowiedzi innych autorów, ani ich komentarzy do tego. Ich wielce szanowne wypowiedzi i wyjaśnienia są wręcz żenujące.

Nie można lepiej i trafniej opisać tego, co przeżywali ludzie i wszystkie pozostałe przy życiu stworzenia. Nie widzieli, co ich czeka, naprawdę wielka musiała być ich tęsknota i ból i żal.

 

 

To do tego czasu odnosi się odcisk tej glinianej tabliczki Sitchina, na której oparł swoje dzieło 12 planety, naciągniętej we faktach jak gumka u majtek.

 

 

Nowy Układ Gwiezdny.

( Trzecia epoka słońca – ) jakieś 65 milionów lat temu.

 

Opadły z atmosfery zanieczyszczenia, wszyscy się radowali i cieszyli, wracało życie. Lecz było bardzo źle, nowe słońce paliło.

              

                       W Popol Vuh – prastarej księdze Indian zapisano:

…. że trudno było wytrzymać palące promienie nowego słońca, jego żar był nie do zniesienia……….

 

I ludzie i zwierzęta uciekali i każdy krył się gdzie mógł. Dla wielkich zwierząt i gigantów, które jeszcze przeżyły, nastał straszliwy koniec, nie było ratunku nie było już ucieczki. Nowe słońce raniło i paliło ich ciała, nowa grawitacja wgniatała ich potężne ciała w grunt. Straszliwy ciężar ich ciał zabijał każdego z nich. Uniemożliwiał im ruchy, każdy krok musiał być niewyobrażalnym cierpieniem i męczarnią. To, że żyli w nowym układzie nowej gwiazdy nie ulega żadnej wątpliwości. Pozostały po nich skamieniałe pozostałości ich kośćca i nie tylko. Umierali zabijani promieniami nowego słońca i nowej siły grawitacji. Dla tych gatunków nie było ani schronienia ani ucieczki, nie było ratunku, ich straszliwy koniec i niewyobrażalne męczarnie były przesądzone.

 

Wszystkie inne istoty o niskim ciężarze, niskiej masie, choć odczuwały dokuczliwość promieni słonecznych i ich nieznośny żar, miały znacznie lepszą możliwość poruszania się. Im grawitacja tak bardzo nie szkodziła. Dość szybko, więc przystosowali się do nowego środowiska.

Nieświadomi tego, co się wydarzyło, powracali do życia i odbudowy. Ale choć nie wiedzieli gdzie są, to doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że to słońce nie jest ich słońcem, że jest nowym słońcem nie bardzo dla nich przyjaznym.

 

Jeszcze jedna informacja związana z tym stwierdzeniem,

„…. że trudno było wytrzymać palące promienie nowego słońca, jego żar był nie do zniesienia……….”.

Nie należy tutaj sądzić, iż tylko opadające szczątki z atmosfery niejako ją wyczyściły i sama niejako czysta atmosfera byłą tutaj przyczyną takiego stanu rzeczy wpuszczając nadmiar promieniowania nowej gwiazdy.

 

Gdyby przeanalizować układ planetarny, jaki istniał pierwotnie, gdy planeta nasza dotarła na miejsce to okaże się, że powinna ona znajdować się na dużo niższym torze obiegu (orbicie), wokoło nowego Słońca. Przecież wówczas nie istniała planeta Tiamatrównoważąca ten pas dolny kamiennych planet i biorąc pod uwagę same masy planetarne w naszym systemie układ początkowy w układzie naszej planety powinien być inny. W tym miejscu była inna nie znana planeta ja ją określiłem jako XX. Co z nią się stało i co po niej pozostało, kiedy powiedzmy kolejno, przyjdzie czas.

Po planetarnej katastrofie w naszym systemie równowaga mas planetarnych uległa zmianie i planeta nasza przeskoczyła na nieco niższą orbitę, by zrównoważyć ogólną sumę mas planetarnych naszego układu.

Wówczas to właśnie nastał i trwał dzień 360 dni, ale szybkość orbitowania po trajektorii była dużo wyższa, co jest naturalnym aspektem patrząc na inne układy mas planetarnych.

 

Niższa orbita była przyczyną znacznie większej penetracji promieniowania słonecznego na naszej planecie. Wówczas właśnie promienie słoneczne paliły i były nie do wytrzymania. Oczywiście wzrost temperatury osuszał planetę i nadmiar pary docierał do atmosfery gdzie zagęszczany utworzył nową barierę przed promieniowaniem. Jest to bardzo uproszczony sposób patrzenia na problem, niemniej kierunek wydaje się jak najbardziej poprawny. ”

żródło :

http://muki.salon24.pl/474627,2012-minal-co-nasz-czeka-w-najblizszej-przyszlosci

Dziękuje Mukiemu za prace jaką wkłada dla przybliżenia nam prawdy.

Maria_st